ΔΕΙΠΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΜΜΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΒΑΤΖΙΟ (CARAVAGGIO):
Ένα από τα σημαντικότερα έργα ζωγραφικής στην ιστορία της κλασικής ευρωπαϊκής τέχνης, ο θρυλικός πίνακας “Δείπνο στους Εμμαούς” του Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο ...
Σύμφωνα με τους βιογράφους του Καραβάτζιο, ο πίνακας δημιουργήθηκε το 1606, πέντε χρόνια μετά την πρώτη εκδοχή που βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο του Λονδίνου. Την περίοδο εκείνη, ο ζωγράφος κρυβόταν από τον πρίγκιπα Μάρτσο Κολόννα, επειδή κατά τη διάρκεια λογομαχίας σκότωσε το νεαρό Ρανούτσιο Τομασσόνι.
Ο Καραβάτζιο, ο οποίος γεννήθηκε στο Μιλάνο, έφερε επανάσταση στον κόσμο της τέχνης, στα τέλη του 16ου αιώνα. Πήγε στη Ρώμη το 1592, σε ηλικία 22 ετών.
Μαθήτευσε για τέσσερα χρόνια δίπλα στον ζωγράφο Σιμόνε Πετερτσάνο, με καταγωγή από το Μπέργκαμο και ήταν μαθητής του Τιτσιάνο για τέσσερα χρόνια. Στα τέλη του 16ου αιώνα, ο Καραβάτζιο ήταν ένας αναγνωρισμένος για το ταλέντο του ζωγράφος.
Για τη δολοφονία του Τομασσόνι καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο και εξορία και εγκατέλειψε μεταμφιεσμένος τη Ρώμη βρίσκοντας αρχικά καταφύγιο στη Νάπολη.
Πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα, στην παραθαλάσσια πόλη Πόρτο Ερκολε, σε ηλικία μόλις 38 ετών. Χαρακτηριστικά των έργων του είναι οι φωτοσκιάσεις και οι φωτεινές αντιθέσεις, τεχνοτροπία γνωστή ως “chiaroscuro”.
Ο πίνακας “Δείπνο στους Εμμαούς” είναι της ύστερης φάσης του καλλιτέχνη, στην οποία δεν απαντάται η ισχυρή πλαστική ενέργεια που υπήρχε στα πρώτα του έργα. Η σύνθεση όσον αφορά τη διάταξη των μορφών είναι ίδια με εκείνη του προηγούμενου έργου που εκτίθεται στο Λονδίνο, αλλά δεν έχει τις δυνατές χειρονομίες ούτε την πλαστική ενέργεια που έρχεται από το βάθος του χώρου προς τα εμπρός επιθετικά προς το θεατή” τόνισε ο ακαδημαϊκός και συγγραφέας πολλών μελετών για την περίοδο του μπαρόκ, Βλάντιμιρ Μάρκοβιτς. (ΠΗΓΗ:http://www.express.gr/news/balkans/711181oz_20130522711181.php3.
ΠΗΓΗ:
http://www.nationalgallery.org.uk/paintings/michelangelo-merisi-da-caravaggio-the-supper-at-emmaus
Δύο από τους μαθητές του Χριστού περπατούσαν προς τους Εμμαούς μετά την Σταύρωση , όταν ο αναστημένος Ιησούς ο ίδιος πλησίαζε και πήγε μαζί τους, αλλά δεν τον αναγνωρίζουν. Στο δείπνο το ίδιο βράδυ στο Emmaus "... πήρε το ψωμί και το ευλόγησε, και το κρασί και τα έδωσε σε αυτούς. Και τα μάτια τους άνοιξαν, και τον αναγνώρισαν! Και εξαφανίστηκε από τα μάτια τους "(Λουκ. 24: 30-31). Ο Χριστός εμφανίζεται κατά τη στιγμή που ευλογούσε το ψωμί και αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα στους δύο μαθητές. Η απεικόνιση του Χριστού είναι ασυνήθιστη δεδομένου ότι είναι αγένειος και μεγάλη έμφαση δίνεται στην νεκρή φύση στο τραπέζι. Η ένταση των συναισθημάτων των μαθητών του Χριστού μεταφέρεται με χειρονομίες και η έκφρασή τους. Η εικόνα ανατέθηκε από τον Ρωμαίο ευγενή Ciriaco Mattei το 1601. Καραβάτζιο ζωγράφισε μια δεύτερη, πιο συγκρατημένη εκδοχή του «The Δείπνο στους Εμμαούς», περίπου πέντε έτη μετά τη δουλειά της Πινακοθήκης.
«Το Δείπνο στους Εμμαούς» (1601) είναι ένας από 15 πίνακες που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Η έκθεση εξετάζει τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής του Ιταλού ζωγράφου, Μικελάντζελο Μερίζι ντι Καραβάτζιο, που έζησε τον 17ο αιώνα.
Jacopo Bassano (Jacopo da Ponte)
ΠΗΓΗ:
http://mystudios.com/artgallery/J/Jacopo-Bassano-%28Jacopo-da-Ponte%29/Supper-At-Emmaus.html
(Χρονολογεἰται στα 1538 Λάδι σε μουσαμά, 235 x 250 εκ. Chiesa, Cittadella.)
ΠΗΓΗ: http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/bassano/emmaus/ και
http://en.wikipedia.org/wiki/Jacopo_Bassano
http://en.wikipedia.org/wiki/Jacopo_Bassano
Jacopo Bassano (1510 - 14 Φεβρουαρίου του 1592), γνωστός και ως Jacopo Dal Ponte, ήταν Ιταλός ζωγράφος που γεννήθηκε και πέθανε στην Bassano del Grappa κοντά στην Βενετία , από την οποία υιοθέτησε το όνομά του. Ο πατέρας του, Francesco il Vecchio, ήταν ένας ντόπιος επιτυχημένος ζωγράφος, ο οποίος είχε δημιουργήσει ένα εργαστήριο της οικογένειας, όπου παράγονταν κυρίως θρησκευτικά έργα σε τοπικό στυλ. Κατά τη διάρκεια της πρώιμης νιότης του ο Bassano ήταν μαθητευόμενος στο εργαστήριο του πατέρα του. Τελικά ταξίδεψε στη Βενετία στη δεκαετία του 1530, οπότε σπούδασε κοντά στον Bonifazio de Pitati (επίσης γνωστό ως Bonifazio Veronese ) και δέχτηκε επιρροές από διάσημους καλλιτέχνες όπως ο Τιτσιάνο και il Pordenone. Στη διάρκεια της ζωής του, ο Jacopo Bassano ήταν ένας από τους πιο διάσημους και σημαντικούς δασκάλους της Ύστερης Αναγέννησης στην Ιταλία. Τα έργα ζωγραφικής του συλλέγονταν ευρέως σε όλη την Ευρώπη. Διακρίνονται για τα φωτεινά τους χρώματα και για την ευαισθησία. Παρουσιάζουν περιστατικά από την καθημερινή ζωή. Τα νεανικά έργα του Bassano αντανακλούν επίσης την επίδραση των Τιτσιάνο , Pordenone, και άλλων καλλιτεχνών, όπως είναι ο Ραφαήλ και ο Albrecht Dürer . Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1530, όμως, το στυλ του, αναπτύχθηκε πέρα από αυτές τις πηγές για να διεκδικήσει μια ευρηματικότητα που ανταγωνίζεται εκείνη των συγχρόνων του Tintoretto και Veronese . Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1539 επέστρεψε στο Bassano del Grappa. Ανέλαβε τη διαχείριση του εργαστηρίου της οικογένειάς του, η οποία τελικά περιλαμβάνει τέσσερις γιους , τον Leandro Bassano , τον Francesco Bassano τον νεώτερος , τον Giovanni Battista da Ponte , και τον Girolamo da Ponte. Οι γιοι του Bassano βοήθησαν στο να επεκτείνει την επιρροή του και στο δέκατο έβδομο αιώνα , καθώς ζωγράφιζαν πολλά έργα στο στυλ του πατέρα τους, γεγονός που καθιστά δύσκολο για τους ιστορικούς της τέχνης να αποφανθούν ποια κομμάτια δημιουργήθηκαν από τον ίδιο τον Jacopo και ποια έργα δημιουργήθηκαν από τα χέρια των απογόνων του.
Ο Bassano ζωγράφισε αυτό το λατρευτικό αντικείμενο, για ένα παρεκκλήσι στο καθεδρικό ναό της πόλης, που απεικονίζει θαυματουργή εμφάνιση του Χριστού μετά την Ανάσταση (Λουκ. 24:13).
Ζωγραφίζει με φωτεινά χρώματα, κατά την επίδραση του Τιτσιάνο. Φέρνει τον Χριστό στο πίσω μέρος του πλάνου και δίνει στα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έναν σημαντικό ρόλο.
Ζωγραφίζει με φωτεινά χρώματα, κατά την επίδραση του Τιτσιάνο. Φέρνει τον Χριστό στο πίσω μέρος του πλάνου και δίνει στα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έναν σημαντικό ρόλο.
Στην πράξη της ευλογίας και του άρτου στο πανδοχείο, ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτεται σε δύο από τους μαθητές του, οι οποίοι προηγουμένως δεν τον είχαν αναγνωρίσει. Το μυστηριακό μήνυμα επεκτείνεται περαιτέρω καθώς εκτός από την κλάση του άρτου και την παρουσία του οίνου, προσθέτει το αυγό, ένα παραδοσιακό σύμβολο της ανάστασης και της αθανασίας. Συμπεριλαμβάνει κάποια στοιχεία από την καθημερινή ζωή και ως εκτελεστής με ακρίβεια απεικονίζει σύγχρονη ενδυμασία και μια σκηνή αντιζηλίας μεταξύ γάτας και σκύλου. Ο Bassano σε αυτό το έργο έφερε το θαύμα στο πεδίο εφαρμογής της εμπειρίας του θεατή σε βαθμό που από κανένα προηγούμενο καλλιτέχνη δεν είχε επιτευχθεί.
Το έργο εκτίθεται στο Kimbell Art Museum στο Fort Worth , στο Τέξας. (Πηγή:http://en.wikipedia.org/wiki/Kimbell_Art_Museum).
| Artist: | Jacopo Tintoretto (Robusti) |
| Title: | The Supper at Emmaus 1542-43 |
| Museum: | Museum of Fine Arts, Budapest, Hungary |
OTintoretto ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας από τους μαθητές του Τιτσιάνο, και αργότερα επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Parmigianino και τον Michelangelo, αλλά ταυτόχρονα η τέχνη του ήταν από πολλές απόψεις εντελώς πρωτότυπη.
Το Δείπνο στους Εμμαούς θεωρείται από τους ειδικούς ότι το ζωγράφισε γύρω στα 1540, όταν ήταν νεαρός. Σε αντίθεση με τα έργα του του Μυστικού Δείπνου - ένα συχνό θέμα του τα επόμενα χρόνια - αυτός ο πίνακας είναι μια πιο ισορροπημένη σύνθεση με το αναγεννησιακό ύφος, με τα στοιχεία που διοργανώνονται παράλληλα προς το επίπεδο εικόνας. Το έργο είναι επιβλητικό, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματική η χρήση της αντίθεσης φωτός - σκιάς ή η χωρική διάταξη, όπως στα πιο ώριμα έργα του. Είναι κατά κύριο λόγο μέσω των χειρονομιών που ο ζωγράφος μεταφέρει τη δραματική και τεταμένη ατμόσφαιρα που ενυπάρχουν στη σκηνή.
Πηγή: http://hoocher.com/Jacopo_Robusti_Tintoretto/Jacopo_Robusti_Tintoretto.htm
Πηγή:
http://www.fondazioneitaliani.it/index.phpoption=com_content&task=view&id=507&Itemid=68 Αυτοπροσωπογραφία ζωγράφου.
Μανιερισμός:
Με τον όρο Μανιερισμός εννοείται το καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ειδικότερα το χρονικό διάστημα 1520 - 1600. Ο Μανιερισμός είχε ως καταγωγή την Ιταλία, με κέντρα τη Ρώμη και τη Φλωρεντία και αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο μία αντίδραση στην αισθητική της ώριμης Αναγέννησης, σηματοδοτώντας παράλληλα την μετάβαση στην μπαρόκ εποχή.
Ο όρος μανιερισμός προέρχεται από το λατινικό manierus (=τρόπος) και η χρήση του επικράτησε κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου προκειμένου να περιγραφεί η τέχνη του 16ου αιώνα που δεν ανήκε απόλυτα ούτε στα αναγεννησιακά πρότυπα αλλά ούτε και στο μεταγενέστερο μπαρόκ.
Ανάμεσα στα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μανιερισμού στη ζωγραφική είναι η πολυπλοκότητα στη σύνθεση, η επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης καθώς και η κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης, πολλές φορές μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων.
Σε αντίθεση με τα αναγενννησιακά ιδεώδη, τα οποία αναζητούσαν την ρεαλιστική απεικόνιση των φυσικών αναλογιών, οι εκφραστές του μανιερισμού απεικονίζουν υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση. Επιπλέον, οι "καθαρές" φόρμες της Αναγέννησης εγκαταλείπονται, καθώς συχνά το κυρίως θέμα προβάλλεται σε δεύτερο πλάνο μετατοπίζοντας τη δράση αλλού και δημιουργώντας την αίσθηση της σύγχυσης.
Υστερα από την κορύφωση της αναγεννησιακής τέχνης, εμφανίζονται καινούριες τάσεις, γύρω στα 1527, που εκδηλώνονται κυρίως στο έργο του Μιχαήλ Άγγελου. Ο Μανιερισμός που ακολουθεί και διαρκεί ως το τέλος του αιώνα, ταράζει τη γαληνεμένη σύνθεση, εισάγει τη βίαιη κίνηση, την επιμήκυνση των φιγούρων, την έκφραση ανησυχίας στις χειρονομίες και στα πρόσωπα, τη μετατόπιση του κέντρου ενδιαφέροντος (της δράσης) από το μέσο του πίνακα κάπου αλλού και συχνά στο δεύτερο πλάνο. Ταυτόχρονα το χρώμα και το φως γίνεται πιο έντονο, αντιθετικό. Κύριος εκπρόσωπος στη ζωγραφική είναι ο Παρμιτζιανίνο και Ποντόρμο. Αλλαγές εμφανίζονται και στα εκφραστικά μέσα στον τομέα της γλυπτικής με εκπρόσωπους όπως ο Τσελίνι και Μπολόνια. Σημαντικές αλλαγές παρουσιάζονται και στην αρχιτεκτονική με τους Βασάρι, Σανκάλο, Ρομάνο.
Ο Μανιερισμός που ακολούθησε την Αναγέννηση και οδήγησε στο Μπαρόκ, παρά τη σπουδαιότητά του, συνήθως πολύ λίγο εξετάζεται στην Ιστορία της τέχνης και πολλές φορές συγχωνεύεται στην Αναγέννηση και στο Μπαρόκ, ίσως εξαιτίας της μικρής χρονικής του διάρκειας ή του μεταβατικού του χαρακτήρα· ωστόσο, μια γρήγορη ματιά σ’ αυτό το στιλ θα βοηθούσε να κρατηθεί η εξελικτική πορεία της τέχνης.
Ο όρος, που σημαίνει «τρόπος», αναφέρεται στις μεθόδους έκφρασης που εισάγει πρώτος ο Μιχαήλ ‘Αγγελος ο οποίος θεωρείται γι’ αυτό ο ιδρυτής του στιλ, καθώς και σ’ άλλες ανάλογες μεθόδους άλλων σύγχρονων ή μεταγενέστερων καλλιτεχνών. Στα τελευταία έργα του Μιχαήλ ‘Αγγελου διακρίνουμε κάποια στοιχεία που αργότερα θα πλουτιστούν και θα εξελιχτούν, ώστε να αποτελέσουν τα κύρια χαρακτηριστικά του Μανιερισμού και που θα έρθουν σε αντίθεση με τη γαλήνη, την ηρεμία, το μέτρο και τον εξευγενισμό της μορφής, γνωρίσματα της τέχνης της Αναγέννησης.
Από τα σημαντικότερο νεωτεριστικά χαρακτηριστικά αυτού του στιλ είναι και τα εξής: η πολύπλοκη και συχνά ανήσυχη σύνθεση, η επιμήκυνση των φιγούρων, ο τονισμός των μυώνων στα ανδρικά γυμνά, οι συχνά παθιάρικες και εξεζητημένες ή θεατρινίστικες στάσεις στις φιγούρες (ιδιαίτερα η στάση κοντραπόστο) και η ανάλογη έκφραση στα πρόσωπα, η κάποια ωραιοποιήση, η τοποθέτηση του κυρίως θέματος σε δεύτερο πλάνο ή στο βάθος του πίνακα, τα αντιθετικά έντονα χρώματα, η κίνηση και χειρονομίες που συχνά είναι πολύπλοκες και οδηγούν προς τα έξω της εικόνας η έκφραση κάποιας ψυχικής ανησυχίας και έντασης.
Αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά τους πιο αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες: οι ζωγράφοι Τιντορέτο, Παρμιτζιανίνο, Ποντόρμο, οι γλύπτες Τσελίνι και Μπολόνια, όλοι Ιταλοί, και ο ‘Ελληνας ζωγράφος Δομίνικος Θεοτοκόπουλος γνωστός ως Ελ Γκρέκο (1541-1614), που έζησε στην Ισπανία.
Ο Zünd ήταν ο γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας. Μετά το γυμνάσιο στη Λουκέρνη, διδάχθηκε σχέδιο και ζωγραφική στο εργαστήριο του James Schwegler (1793-1866). Το 1848, μετά από πρόταση του ζωγράφου Joseph Nidwaldner, μετακόμισε στη Γενεύη, όπου για πρώτη φορά διδάσκονται από François Diday και αργότερα από τον μαθητή του Alexandre Calame.
Την άνοιξη του 1851 γνώρισε τον Rudolf Koller, με τον οποίο μοιράστηκε μια μεγάλη φιλία. Το 1889 οι δύο θα ταξιδέψουν μαζί στη διεθνή έκθεση τέχνης στο Μόναχο.
Το 1852 ZUND ταξίδεψε στο Παρίσι, και στο Λούβρο, μελέτησε τα έργα των Ολλανδών και Γάλλων μεγάλων δασκάλων του 17ου αιώνα. Το πρώτο μεγάλο έργο Zünd ήταν "The Harvest" (1860), τώρα στο Kunstmuseum στη Βασιλεία. Την ίδια χρονιά (?) Αντέγραψε έργα του Claude Lorrain, Ruisdael, και Paul Potter στο Gemälde Gallery στη Δρέσδη.
Το 1863 ZUND εγκαταστάθηκαν στα περίχωρα της Λουκέρνης, και μετά από αυτό μόνο σπάνια αριστερά για οποιοδήποτε μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεταξύ του 1867 και του 1877, η θρησκευτική πίστη Zünd εμφανίζεται στη βιβλική μοτίβα στις εικόνες του, όπως στο "The Road to Emmaus" του 1877:
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα όμορφο κατάφυτο τοπίο, το οποίο είναι εξίσου σημαντικό με το μήνυμα της ευαγγελικής διήγησης που ξεδιπλώνεται μέσα από αυτόν τον πίνακα. Υπάρχει θρησκευτικός συμβολισμός και ακριβής απόδοση της φύσης, χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του Zünd(1827 - 1909) .
Το Δείπνο στους Εμμαούς θεωρείται από τους ειδικούς ότι το ζωγράφισε γύρω στα 1540, όταν ήταν νεαρός. Σε αντίθεση με τα έργα του του Μυστικού Δείπνου - ένα συχνό θέμα του τα επόμενα χρόνια - αυτός ο πίνακας είναι μια πιο ισορροπημένη σύνθεση με το αναγεννησιακό ύφος, με τα στοιχεία που διοργανώνονται παράλληλα προς το επίπεδο εικόνας. Το έργο είναι επιβλητικό, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματική η χρήση της αντίθεσης φωτός - σκιάς ή η χωρική διάταξη, όπως στα πιο ώριμα έργα του. Είναι κατά κύριο λόγο μέσω των χειρονομιών που ο ζωγράφος μεταφέρει τη δραματική και τεταμένη ατμόσφαιρα που ενυπάρχουν στη σκηνή.
Πηγή: http://hoocher.com/Jacopo_Robusti_Tintoretto/Jacopo_Robusti_Tintoretto.htm
Πηγή:
http://www.fondazioneitaliani.it/index.phpoption=com_content&task=view&id=507&Itemid=68 Αυτοπροσωπογραφία ζωγράφου.
Μανιερισμός:
http://www.fondazioneitaliani.it/index.phpoption=com_content&task=view&id=507&Itemid=68 Αυτοπροσωπογραφία ζωγράφου.
Μανιερισμός:
Με τον όρο Μανιερισμός εννοείται το καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ειδικότερα το χρονικό διάστημα 1520 - 1600. Ο Μανιερισμός είχε ως καταγωγή την Ιταλία, με κέντρα τη Ρώμη και τη Φλωρεντία και αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο μία αντίδραση στην αισθητική της ώριμης Αναγέννησης, σηματοδοτώντας παράλληλα την μετάβαση στην μπαρόκ εποχή.
Ο όρος μανιερισμός προέρχεται από το λατινικό manierus (=τρόπος) και η χρήση του επικράτησε κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου προκειμένου να περιγραφεί η τέχνη του 16ου αιώνα που δεν ανήκε απόλυτα ούτε στα αναγεννησιακά πρότυπα αλλά ούτε και στο μεταγενέστερο μπαρόκ.
Ανάμεσα στα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μανιερισμού στη ζωγραφική είναι η πολυπλοκότητα στη σύνθεση, η επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης καθώς και η κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης, πολλές φορές μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων.
Σε αντίθεση με τα αναγενννησιακά ιδεώδη, τα οποία αναζητούσαν την ρεαλιστική απεικόνιση των φυσικών αναλογιών, οι εκφραστές του μανιερισμού απεικονίζουν υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση. Επιπλέον, οι "καθαρές" φόρμες της Αναγέννησης εγκαταλείπονται, καθώς συχνά το κυρίως θέμα προβάλλεται σε δεύτερο πλάνο μετατοπίζοντας τη δράση αλλού και δημιουργώντας την αίσθηση της σύγχυσης.
Υστερα από την κορύφωση της αναγεννησιακής τέχνης, εμφανίζονται καινούριες τάσεις, γύρω στα 1527, που εκδηλώνονται κυρίως στο έργο του Μιχαήλ Άγγελου. Ο Μανιερισμός που ακολουθεί και διαρκεί ως το τέλος του αιώνα, ταράζει τη γαληνεμένη σύνθεση, εισάγει τη βίαιη κίνηση, την επιμήκυνση των φιγούρων, την έκφραση ανησυχίας στις χειρονομίες και στα πρόσωπα, τη μετατόπιση του κέντρου ενδιαφέροντος (της δράσης) από το μέσο του πίνακα κάπου αλλού και συχνά στο δεύτερο πλάνο. Ταυτόχρονα το χρώμα και το φως γίνεται πιο έντονο, αντιθετικό. Κύριος εκπρόσωπος στη ζωγραφική είναι ο Παρμιτζιανίνο και Ποντόρμο. Αλλαγές εμφανίζονται και στα εκφραστικά μέσα στον τομέα της γλυπτικής με εκπρόσωπους όπως ο Τσελίνι και Μπολόνια. Σημαντικές αλλαγές παρουσιάζονται και στην αρχιτεκτονική με τους Βασάρι, Σανκάλο, Ρομάνο.
Ο Μανιερισμός που ακολούθησε την Αναγέννηση και οδήγησε στο Μπαρόκ, παρά τη σπουδαιότητά του, συνήθως πολύ λίγο εξετάζεται στην Ιστορία της τέχνης και πολλές φορές συγχωνεύεται στην Αναγέννηση και στο Μπαρόκ, ίσως εξαιτίας της μικρής χρονικής του διάρκειας ή του μεταβατικού του χαρακτήρα· ωστόσο, μια γρήγορη ματιά σ’ αυτό το στιλ θα βοηθούσε να κρατηθεί η εξελικτική πορεία της τέχνης.
Ο Μανιερισμός που ακολούθησε την Αναγέννηση και οδήγησε στο Μπαρόκ, παρά τη σπουδαιότητά του, συνήθως πολύ λίγο εξετάζεται στην Ιστορία της τέχνης και πολλές φορές συγχωνεύεται στην Αναγέννηση και στο Μπαρόκ, ίσως εξαιτίας της μικρής χρονικής του διάρκειας ή του μεταβατικού του χαρακτήρα· ωστόσο, μια γρήγορη ματιά σ’ αυτό το στιλ θα βοηθούσε να κρατηθεί η εξελικτική πορεία της τέχνης.
Ο όρος, που σημαίνει «τρόπος», αναφέρεται στις μεθόδους έκφρασης που εισάγει πρώτος ο Μιχαήλ ‘Αγγελος ο οποίος θεωρείται γι’ αυτό ο ιδρυτής του στιλ, καθώς και σ’ άλλες ανάλογες μεθόδους άλλων σύγχρονων ή μεταγενέστερων καλλιτεχνών. Στα τελευταία έργα του Μιχαήλ ‘Αγγελου διακρίνουμε κάποια στοιχεία που αργότερα θα πλουτιστούν και θα εξελιχτούν, ώστε να αποτελέσουν τα κύρια χαρακτηριστικά του Μανιερισμού και που θα έρθουν σε αντίθεση με τη γαλήνη, την ηρεμία, το μέτρο και τον εξευγενισμό της μορφής, γνωρίσματα της τέχνης της Αναγέννησης.
Από τα σημαντικότερο νεωτεριστικά χαρακτηριστικά αυτού του στιλ είναι και τα εξής: η πολύπλοκη και συχνά ανήσυχη σύνθεση, η επιμήκυνση των φιγούρων, ο τονισμός των μυώνων στα ανδρικά γυμνά, οι συχνά παθιάρικες και εξεζητημένες ή θεατρινίστικες στάσεις στις φιγούρες (ιδιαίτερα η στάση κοντραπόστο) και η ανάλογη έκφραση στα πρόσωπα, η κάποια ωραιοποιήση, η τοποθέτηση του κυρίως θέματος σε δεύτερο πλάνο ή στο βάθος του πίνακα, τα αντιθετικά έντονα χρώματα, η κίνηση και χειρονομίες που συχνά είναι πολύπλοκες και οδηγούν προς τα έξω της εικόνας η έκφραση κάποιας ψυχικής ανησυχίας και έντασης.
Αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά τους πιο αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες: οι ζωγράφοι Τιντορέτο, Παρμιτζιανίνο, Ποντόρμο, οι γλύπτες Τσελίνι και Μπολόνια, όλοι Ιταλοί, και ο ‘Ελληνας ζωγράφος Δομίνικος Θεοτοκόπουλος γνωστός ως Ελ Γκρέκο (1541-1614), που έζησε στην Ισπανία.
Ο Zünd ήταν ο γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας. Μετά το γυμνάσιο στη Λουκέρνη, διδάχθηκε σχέδιο και ζωγραφική στο εργαστήριο του James Schwegler (1793-1866). Το 1848, μετά από πρόταση του ζωγράφου Joseph Nidwaldner, μετακόμισε στη Γενεύη, όπου για πρώτη φορά διδάσκονται από François Diday και αργότερα από τον μαθητή του Alexandre Calame.
Την άνοιξη του 1851 γνώρισε τον Rudolf Koller, με τον οποίο μοιράστηκε μια μεγάλη φιλία. Το 1889 οι δύο θα ταξιδέψουν μαζί στη διεθνή έκθεση τέχνης στο Μόναχο.
Το 1852 ZUND ταξίδεψε στο Παρίσι, και στο Λούβρο, μελέτησε τα έργα των Ολλανδών και Γάλλων μεγάλων δασκάλων του 17ου αιώνα. Το πρώτο μεγάλο έργο Zünd ήταν "The Harvest" (1860), τώρα στο Kunstmuseum στη Βασιλεία. Την ίδια χρονιά (?) Αντέγραψε έργα του Claude Lorrain, Ruisdael, και Paul Potter στο Gemälde Gallery στη Δρέσδη.
Το 1863 ZUND εγκαταστάθηκαν στα περίχωρα της Λουκέρνης, και μετά από αυτό μόνο σπάνια αριστερά για οποιοδήποτε μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεταξύ του 1867 και του 1877, η θρησκευτική πίστη Zünd εμφανίζεται στη βιβλική μοτίβα στις εικόνες του, όπως στο "The Road to Emmaus" του 1877:
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα όμορφο κατάφυτο τοπίο, το οποίο είναι εξίσου σημαντικό με το μήνυμα της ευαγγελικής διήγησης που ξεδιπλώνεται μέσα από αυτόν τον πίνακα. Υπάρχει θρησκευτικός συμβολισμός και ακριβής απόδοση της φύσης, χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του Zünd(1827 - 1909) .
Joseph von Führich Πορεία στους Εμμαούς.
ΗμερομηνίαΤεχνικήλάδι σε μουσαμάΔιαστάσεις29 × 44 cmΟ ζωγράφος:
Πηγή:http://cs.wikipedia.org/wiki/Soubor:Joseph_von_Fuehrich.jpg
Ο Joseph von Führich (9 Φεβ 1800 - 13 Μαρτίου, 1876),Αυστριακός ζωγράφου, γεννήθηκε στην Kratzau (τσεχική γλώσσα: Chrastava) στη Βοημία. Επίσης γνωστός ως Josef Ritter von Führich.
ΗμερομηνίαΤεχνικήλάδι σε μουσαμάΔιαστάσεις29 × 44 cmΟ ζωγράφος:
Ο Joseph von Führich (9 Φεβ 1800 - 13 Μαρτίου, 1876),Αυστριακός ζωγράφου, γεννήθηκε στην Kratzau (τσεχική γλώσσα: Chrastava) στη Βοημία. Επίσης γνωστός ως Josef Ritter von Führich.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου